Wiatroizolacja przeznaczona jest do ścian zewnętrznych budynków o konstrukcji szkieletowej. Chroni budynek przed utratą ciepła spowodowaną przewiewem oraz przed dopływem wilgoci atmosferycznej do wnętrza.
Stosuje się ją również w dachach (np. w dachach typu wentylowanego), w których rolę warstwy wstępnego krycia pełni poszycie z desek i papy lub pokryciem jest dachówka bitumiczna. Wówczas, aby uzyskać funkcjonalną szczelinę wentylacyjną należy stosować wiatroizolację jako materiał dystansujący termoizolację od poszycia. Uniemożliwia to wywiewanie cząstek ociepliny oraz zapobiega osiadaniu w niej kurzu.
Ponieważ wiatroizolacja jako materiał dystansujący styka się bezpośrednio z termoizolacją, powinna być wykonana z materiału wysokoparoprzepuszczalnego. 

Wiatroizolacja to zwykle folia polipropylenowa odporna na działanie promieni ultrafioletowych. Przepuszcza ona parę wodną tylko w jedną stronę i to w małych ilościach: od 100 do 120 g/m2/24h. Wiatroizolacja przede wszystkim chroni budynek przed nawiewaniem zimnego powietrza do wnętrza. Ochrania też budynek przed wilgocią i wodą , którą bez niej wiatr wciskałby w nieszczelności warstwy elewacyjnej. Wiatroizolacja zabezpiecza izolację cieplną przed napływem wilgoci z zewnątrz , a płytę poszycia zewnętrznego – przed wodą.

Mimo że wiatroizolacja jest nieodzownym elementem technologii lekkiego budownictwa szkieletowego zarówno drewnianego, jak i stalowego, wielu projektantów i wykonawców traktuje ją jako materiał zbędny. Budując szkieletowe domy drewniane nie stosują wiatroizolacji lub montują zamiast niej albo izolacje nie przepuszczające pary, jak papa izolacyjna czy zwykła folia polietylenowa o właściwościach paroizolacyjnych albo – przepuszczające zbyt dużo pary wodnej – folie wstępnego krycia.

Bez względu na rodzaj elewacji płyty poszycia zewnętrznego powinno się zawsze osłaniać wiatroizolacją. Powinna być założona na całej powierzchni ścian zewnętrznych (zdjęcie 6).

Arkusze wiatroizolacji powinno się układać z okola 30-centymetrowym zakładem , sklejając połączenia taśmą samoprzylepną. W miejscach otworów okiennych i drzwiowych wiatroizolację należy przeciąć po przekątnych (rys. 1). Powstałe po nacięciu trójkątne kawałki wiatroizolacji należy wywinąć na ościeża – do wewnątrz budynku. Nie osłonięte miejsca należy okleić taśmą samoprzylepną (rys. 2). Dopiero tak osłonięte ościeża otworu i płyty poszycia będą chronione przed wodą, która mogłaby się dostać pod warstwę elewacyjną.

Ściany szkieletowego domu drewnianego powinny z odpowiedniego materiału być od zewnątrz pokryte wiatroizolacją. Wykonana z odpowiedniego materiału i poprawnie ułożona chroni dom przed przewiewaniem – a więc utratą ciepła, a także przed wodą i wilgocią – a zatem jest strażnikiem trwałości jego konstrukcji.

źródło: Wojciech Nitka (Z cyklu – Problemy ze szkieletowym domem drewnianym – Murator – czerwiec 1999)